SM Immersion

Dalawang taon na ang nakaraan noong ako’y naging bagger sa SM para sa immersion namin noong high school. Gusto kong ikuwento ang aking karanasan sa pagiging isang bagger sa apat na bahagi: ang pagdama, ang emosyon, ang rason, ang wika.

Pagdama

Ang unang araw ng immersion ay ang pinakamahirap na araw sa lahat dahil ‘di pa ako sanay sa mga ginagawa ng bagger. Nang ako’y pumasok ng pasukan para sa mga empleyado ng SM Supermarket, sobrang dilim at dumi ng kapaligiran. Dahil sa dilim at dumi, na isip ko na hindi magiging masaya ang immersion ko. Nang ako’y papunta ng conference room kung saan kami bibigyan ng orentasyon, may narinig akong ingay galing sa konstruksyon at may na amoy akong mabahong isda galing sa kainan. Kahit na ang unang impresyon sa lugar at sa immersion ay hindi maganda, medyo masaya naman ‘yong unang araw ko sa pagiging bagger dahil na obserbahan ko ang iba’t ibang klaseng tao na bumibili ng mga pamilihan. Halos dalawang oras ako nagtatrabaho sa counter at nakita ko na ayaw na ayaw ng mga kustomer na magbayad ng 3.5 pesos para sa isang plastik dahil “my own bag” day sa SM noong araw na iyon. Nagagalit sila sa mga kahera at sinasabi nila na dinadaya sila ng SM dahil libre raw ang mga plastik sa ibang lugar. Napagtanto ko na madaming tao na ignorante dahil ‘di nila pinapakinggan ang mga anunsyo na “my own bag” day ‘yon.

Emosyon

Sa pangalawang araw ng aking pagiging bagger, may isang karanasan na nagkaroon ako ng halo-halong emosyon. Noong dumami ‘yong mga namimili ng pamilihan sa SM, kami ng partner ko’y nagbabantay ng apat na kahera dahil kulang ‘yong mga bagger, pinuri kami ng mga kahera dahil nakita nila na napakasipag namin at magaling na raw kami magbag. Napakasaya ko noong pinuri kami dahil pakiramdam ko na natupad na ang layunin ko sa immersion – matuto magbag. Pagod na pagod na ako at may isang dumating na kustomer na napakasungit. Intsik siya at sinabihan ako at ‘yong kahera na ayusin dapat namin ‘yong trabaho namin at kung hindi maayos ang pagbag namin ng gamit niya magagalit daw siya. Gusto raw niya ng isang plastik bag para isang klaseng gamit, kaya’y umalis siya na may limang plastik bag kahit na ‘di lalampas ng sampu ‘yong binili niya. Pakiramdam ko na ginigipit ako ng kustomer na ‘yon, pero nalaman ko na marami palang mamimili na maarte gaya ng matanda na ‘yon. Madami talaga akong emosyon na nararamdaman noong araw na ‘yon dahil ang daming nangyari at pangalawang araw palang ‘yon.

Rason

Pinakanakakaakit na araw ‘yong pangatlong araw dahil madami akong iba’t ibang trabaho nagawa. Nang ako’y nagtatrabaho sa iba’t ibang stasyon, nakita ko na napakasipag talaga ng mga trabahador ng SM dahil takot silang mawalan ng trabaho. Napagtanto ko na kailangan nating mga maykaya na bigyan ng halaga ‘yong ginagawa nila dahil gagawin nila ang lahat para lang mapakain ang kanilang pamilya at mapa-aral ang kanilang mga anak.

Wika

Sa huling araw ng immersion namin, na buksan ang aking mga mata sa bagong mga abot-tanaw dahil sa mga sinabi sa akin ng mga trabahador sa SM. Sinasabi nila na napakahirap daw ng trabaho nila at ginagawa lang nila ito para mabuhay. Pinasasalamatan din nila kami dahil tinulungan namin sila ng ilang araw. Sabi nila na kahit sandali lang kami nagtrabaho roon, masmagaling pa kami sa mga tamad na empleyado. Naramdaman ko ang mga nararamdaman ng mga empleyado noong sila’y nagkukuwento sa akin. Ang trabaho nila’y hindi pinasasalamatan at ang laki ng utang na loob ko sa kanila dahil ang dami ko talagang natutunan sa mga payo nila sa akin tungkol sa buhay.

Uncategorized

March 19, 2013

Leave a comment

Pagsasanay 13: Guryon 6×6

Ayos sa UP Dictionary, ang guryon ay isang maya (ibon) at isang saranggola. Ako’y gumawa ng isang 6×6 para ipakilala ang salitang guryon.

 

Uncategorized

March 10, 2013

Leave a comment

Room 101

Ang Room 101 ay isang lugar na pinakilala sa nobelang 1984 ni George Orwell. Ang Room 101 ay isang kuwarto kung saan pinaparusahan ng Ministry of Love ang mga bilanggo gamit ang kanilang pinakakinakatakutang bagay. Dahil sa konseptong ito, pinag-isipan ko tuloy ang sarili kong Room 101.

Room 101: Paalam

Habang ako’y nakaupo sa isang bangko sa Central Park, ako’y nagbabaliktanaw at napansin ko na marami pala akong natamo sa buhay. Hindi kong aakalain na magiging ganito ako ngayon dahil noong ako’y bata pa, wala akong pakialam sa buhay. Naalala ko pa ‘yong araw na nakalimutan kong ilista ang pangalan ko para sa SATs noong ako’y nakatira pa sa Maynila at dahil dito hindi ko nabigay ang aplikasyon ko para sa Columbia University, ang aking dream school. Ilang buwan akong galit na galit sa sarili ko hanggang nakita ko ang resulta ng ACET. Ako’y natanggap sa programang Management Engineering. Ako’y nagpasya sa aking buhay mula roon at ako’y nagtapos ng Summa Cum Laude at Valedictorian ng batch 1984. Pagkatapos ng graduwasyon, naisip ko muling  tuparin ang aking pangarap na pumuntang Amerika; pumunta akong New York para maghanap ng trabaho. Araw-araw akong nagpapakita ng sipag at tiyaga sa opisina at sa wakas dahan-dahang tumaas ang aking posisyon sa kumpanya. Dati utusan lamang ako, ngayon Chief Executive Officer na ako ng Merrill Lynch. Nang naaalala ko ang aking matagumpay na buhay, nakita ko ang aking bunsong anak kasama ang aming aso. Nilapitan ko sila at tinanong ko siya kung ano gusto niyang gawin para sa kaarawan niya. Sabi niya gusto niya ng tsokolate. Mahal na mahal ko talaga ‘yong anak ko, kaya’y tinawagan ko ‘yong secretary ko at nagpabili ng Ghirardelli Milk Chocolate. Sabi ko sa anak ko na maghintay siya sa bangko habang tinatawagan ko ‘yong secretary ko.

Biglang nagkagulo, may nakita akong mga pulis na dumating para imbestigahan ang isang krimen na nangyari sa park. Siyempre hinanap ko ‘yong anak ko, pero ‘di ko siya mahanap. Tumakbo ako at tiningnan ko kung sino ‘yong biktima. Nang nakita ko kung sino ‘yong pinatay, nanghina ‘yong binti ko, at ako’y kinalabutan. Pinatay ‘yong asawa’t anak ko. Sigaw ako ng sigaw, ngunit ‘di ako pinapansin. Lapit ako ng lapit sa mga pulis, pero ‘di nila ako makita. Tanong ako ng tanong sa mga nakakita ng krimen, pero ‘di nila ako marinig, ‘di nila ako makita. Ako’y napaluhod sa lungkot. Wala akong nagawa para maligtas ang aking pinakaminamahal na pamilya. Habang ako’y umiiyak, may narinig akong mga taong tumatawa, tinatawanan na ako ng mga taong pumapaligid sa akin. Walang tigil ang pagtatawa nila, kahit na lapitan ko sila at magmakaawa, hindi nila ako makita at marinig. Sigaw ako ng sigaw wala pa rin.

Ako na ‘yong pinakamayamang tao sa buong mundo, pero hindi ako pinapansin, hindi ako nakikita, hindi ako naririnig. Ibibigay ko lahat ng kayaman ko kung mabalik lang ang aking pamilya sa akin. Walang sumagot, walang pumansin sa akin. Dati, nagagamit ko ang pera ko para mabili ang lahat ng gusto ko, pero ngayon walang kuwenta na ‘yong kayamanan ko. Walang kuwenta lahat ng kayaman ko kapag ‘di ko makasama ang pamilya at minamahal ko. ‘Di ko manlang mabili ang isang “good bye” sa kanila. Lahat ng gusto ko meron ako, pero ang pakiramdam ko’y nawala na ang lahat kasi ‘di ako nakapagpaalam sa aking mga minamahal.

Ang aking pinakakinakatakutan ay mawala ang aking mga minamahal sa buhay. Takot akong di ako makapagpaalam sa kanila at mag “good bye” bago sila mawala sa buhay ko.  Gusto ko pagmawala ang isang minamahal ko sa buhay ko, mabuti ang relasyon namin. Gusto ko walang problema at walang galit. Gusto ko lang na makapagpaalam nang mabuti sa mga minamahal ko bago sila mawala.

Uncategorized

March 7, 2013

Leave a comment

Proud To Be Pinoy

“Building Global Friendships” ang unang naiisip ko kapag naalala ko ang Children’s International Summer Village o CISV. Ang CISV ay isang organisasyon na bahagi ng UNESCO at ang pangunahing tungkulin ng CISV ay itaguyod ang pananampalataya sa pamamagitan ng pakikipagkaibigan. Sa taong 2006, naging kasapi ako ng CISV noong sumali ako sa programa nilang tinatawag na “Village.” Sa village, nagsasama ang mga labing-isang taong gulang na bata na galing sa iba’t ibang bansa ng isang buwan para makipagkaibigan at para makapagbahagi ng kultura ng isa’t isa. Sa CISV ko nalaman na kakaiba talaga ang mga Pilipino, at dahil dito ako’y naging proud to be Pinoy.

Sa taong naging miyembro ako ng CISV, labing-dalawang taon palang ako at unang pagkakataon ko itong makipagkaibigan sa mga tao na hindi ko nakikita sa paaralan, kaya’y noong unang pagkikita nakita talaga ang pagiging mahiyain ko. Kahit na mahiyain ako, nakipag-usap pa rin ako sa mga bagong kong nakilala. Nagulat ako at nakaeenganyo ang lahat ng tao sa organisasyon na ito. Napakasaya ng pakiramdam ko dahil naramdaman ko ang pagtanggap nila sa akin kahit na ako lang ang may dugong Intsik sa grupo na puro Pilipino. Ito ang unang pagkakataon na ako lang talaga ang Intsik sa isang lugar at puro mga Pilipino ang mga kinakaibigan at kinakausap ko. Dahil sa unang pagkikita, inisip ko na tutuloy ako sa village dahil napakabait ng mga tao dito at naramdaman ko talaga ang mabuting pagtanggap nila sa akin.

Sa village, may tinatawag kaming “National Night” at sa gabing ito pinapakilala ng mga delegado ang kanilang bansa. Sinabihan ako na magluluto raw kami ng adobo para sa kanila at sasayaw kami ng Tinikling at ng Pandanggo. National Night ang paborito ko sa buong village dahil sa araw na ito, dumami ang alam ko tungkol sa kultura ng mga iba’t ibang bansa. Nakita ko na iba talaga ang mga Pinoy kumpara sa mga taga ibang bansa.

Ako’y napiling pumunta ng Bergen, Norway kasama ang apat na pinakamatalik kong kaibigan sa CISV. Go West Village ang pangalan ng camp na pinuntahan namin at may mga delegado na galing Brazil, Thailand, Italy, France at iba pa. Naisip kong isang buwan kaming magkakasama sa isang lugar, isang buwang sama-samang kumain, at isang buwang sama-samang matulog, kaya’y nakipagkaibigan ako kaagad sa mga tao doon, pero medyo mahirap makipag-usap sa iba dahil hindi sila marunong magsalita ng Ingles. Sa kabila ng hadlang ng wika, nagkaroon ako ng madaming matalik na kaibigan doon dahil may kaugnayan kami sa CISV, gusto naming maging mapayapa ang mundo at gusto naming makipagkaibigan. Napakadami naming ginawa sa village, ngunit gusto ko lang ibahagi ang National Night namin at kung bakit naging proud to be Pinoy ako.

Ito ‘yong costume namin noong sinayaw namin ‘yong Tinikling at Pandanggo

Sa National Night namin, nagluto kami ng paboritong kainin ng mga Pinoy, ang adobo. Inayos din namin ‘yong gym para maging mala-pista, at sinayaw ang Tinikling at ang Pandanggo. Napakahirap ng Tinikling dahil kailangang mabilis ang galaw ng paa para ‘di maipit ng kawayan. ‘Di rin madali ‘yong Pandanggo dahil madilim at mainit ‘yong mga kandila na hinahawakan habang sumasayaw. ‘Yong dalawang sayaw ay hindi madali sayawin ngunit napakasarap ng pakiramdam noong binigyan kami ng standing ovation ng mga delegado ng CISV. Paulit-ulit kami nag-ensayo para sa gabing ito at dahil doon maganda ang sayaw namin. Napakasaya ko talaga pagkatapos naming sayawin ang Tinikling at ang Pandanggo, at maslalong sumaya ang pakiramdam ko nang sinabi ng isang Adult Leader galing Canada na “at least we have Maple Syrup.” Ito talaga ang nagpa-apoy ng aking pagiging makabayan at ito ang una kong pagkakataon sa buong buhay ko na sabihing proud ako maging Pinoy. Dahil bata ba ako noon, doon ko lang nalaman na kahanga-hanga pala ang mga Pinoy.

Napakasuwerte ko talaga at naranasan ko ‘tong camp noong bata pa ako. Hindi ko talagang malilimutan ang naranasan ko sa Go West Village. Natuto akong mabuhay ng mag-isa, makipagkaibigan, at kung pano maging Pinoy. Dahil sa CISV, naging masaya ako na pinanganak ako sa Pilipinas, kahit na Intsik ang mga ninuno ko, masasabi ko pa rin na ako’y proud to be Pinoy.

Uncategorized

February 19, 2013

Leave a comment

Simpleng Kaligayahan

Simpleng Kaligayahan

Para sa mga tao ngayon, hindi na simple ang kaligayahan. Kailangan makatanggap ng iPhone para maging masaya, kailangan makakain sa masarap na restoran para maging masaya, o kaya kailangan makapunta ng ibang bansa para maging masaya. Sa panahong ito, mahal na ang kaligayahan. ‘Di ba dapat hindi na bibili ang kaligayahan? Sa pasko, madaming bata ang nalulungkot kapag kaunti lang ang kanilang natanggap na regalo. Ang pasko nga ay tinatawag na “season for giving” at dahil dito ang kasiyahan natin ay dapat nanggagaling sa pagbibigay. Gusto kong ipahayag ang aking karanasan na naging simple ang kaligayahan ko dahil sa pagbibigay ko sa ibang tao.

Mahigit na dalawang taon na ang nakalipas noong ito ay nangyari. Madalas ay 7:00am ako umaalis ng bahay para pumasok sa Xavier, at umuuwi ng mga 5:00pm. Sa mga oras na iyon, mayroon akong laging napapansing matandang babae na nakaupo sa may Greenmeadows Avenue kasama ang kanyang kariton. Sa unang pagkakataon kong nakita si “lola” hindi ko siya pinansin. Araw-araw nakikita ko siya at hindi ko siya pinapansin. Hanggang sa isang araw na pinatigil ko ang kotse at binigyan ko siya ng maliit na bahagi ng baon ko, mga 20 pesos lang naman. Dahil nagmamadali ako, hindi ko na pinansin ang kanyang reaksyon pagkatapos ko siyang bigyan ng pera.

Araw-araw si lola ay nakasuot ng daster habang tinutulak ang kanyang kariton papunta roon sa tinatapunan ng basura sa Greenmeadows Avenue. Nakikita ko siya na pumupulot ng mga boteng recyclable at ng mga Coke can. Naalala ko na Biyernes yung araw na ‘yon, at nakaipon ako ng 100 pesos sa linggong iyon at binigay ko sa kanya ito. Ito ang unang pagkakataon ko na makita ang kanyang reaksyon. “Salamat, po! Salamat, po! Salamat, po!” ang sabi niya. Nakatingin pa siya sa baba at parang hinahalang ako bilang isang diyos o hari. Simula noong pagkakataon na iyon, bawat linggo ko na siya binibigyan ng 100 pesos. May napansin ulit ako na ginagawa niya kapag binibigyan ko siya ng pera. Binababa niya yung kamay niya at hinahalikan niya iyong pera na binigay ko sa kanya at ang laki ng ngiti sa mukha niya.

Dito ko nakita ang tunay na kaligayahan. Sa taong nangangailangan, napakalaking tulong na ang maliit na 100 pesos. Ito ang unang pagkakataon ko na maramdaman ang simpleng kaligayahan na galing sa pagbibigay. Alam kong malaki na ang tinutulong ko kay lola bawat bigay ko sa kanya ng 100 pesos, at nasisiyahan ako dito dahil alam kong may mabuti akong ginawa, natutulungan ko siyang makabili ng pagkain at pinaliwanag ko ang kanyang buhay sa puntong iyon.

Pasko yata ng 2011 ito, noong nanonood ako ng TV sa bahay at nakita ko si lola sa TV. Natuwa ako kasi nakita ko na tinutulungan siya ng mga tao galing sa GMA. Napalaki ang ngiti ko nang nalaman ko ay tinutulungan din pala siya ng madaming tao.

Hindi ko na siya nakita pagkatapos siyang ma-feature sa “Wish Ko Lang” ng GMA, at hanggang ngayon naaalala ko parin ang kanyang ngiti nang binigay ko ang 100 pesos ko sa kanya. Ngiti na masmaganda pa kay Mona Lisa. Ang ngiti na nagpapakita ng kasiyahan.

Salamat, lola! Dahil sa ‘yo, nabuksan ang aking mata. Simple lang pala ang kaligayahan.

Image Source: http://1.bp.blogspot.com/-zKHZ0xnSOHM/TuyPzlHRIPI/AAAAAAAAVQE/Y8xUu7HXKZQ/s1600/lola+cevera+abuan.jpg

Uncategorized

February 1, 2013

Leave a comment

Paano nakakamit ang kaalaman

Thirst For Knowledge And Learning

Sa isang punto ng iyong buhay, nagtaka ka ba kung bakit ka mahilig matuto at makatanggap ng kaalaman? Hindi naman sa “nerd” ako at aral lang ako ng aral, pero mahilig talaga ako magtamo ng bagong kaalaman. At isa sa dahilan ng aking hilig sa kaalaman ay nagbibigay ito ng pakiramdam na matalino ako. Sigurado rin ako na ganito rin ang sitwasyon ng ibang tao.

Isa sa dahilan na pinili ko ang Ateneo ay may nagsabi sa akin na madaming alam ang mga Atenista. Sinabi ko sa sarili ko na matatalino ang mga Atenista kaya aaral ako dito para ang mga kasama ko ay matatalino rin. Kapag gusto mo ng kaalaman kailangan matatalino rin ang mga nakapalibot sayo. Kaya Management Engineering rin ang kurso na pinili ko dahil alam ko madami ako matututunan dito.

Ngunit ang lagi kong tinatanong sa sarili ko ay paano tayo nakaaalam. Paano tayo natututo ng kaalaman. Nasagot ito noong ako ay nasa pangatlo at pang-apat na taon ko sa sa Xavier.

May apat na paraang makakakamit ng kaalaman, ang ating pandama, ang ating rason, ang ating emosyon, at ang ating wika. Nalaman ko ito sa isang klase namin na tawag ay Theory of Knowledge. Natuto akong magtanong at maghanap ng rason kung bakit ganito ang nangyayari sa mundo. Kapag masmadaming wika ang alam natin, masmadami ba tayong alam kaysa sa ibang tao? Masasagot ba ng agham kung totoo ba si “God” o hindi? Tama ba na gumawa ako ng desisyon batay sa aking moralidad kahit na ito ay may “bias”? Ganito ang mga tinatanong ko sa sarili ko, at dahil dito dumami ang aking kaalaman dahil naghahanap ako lagi ng sagot. Ang pinapag-usapan namin ng mga kaibigan ko ay puro makabuluhan na paksa.

Ngayon, naiintindihan ko na hindi pala kailangan nasa ME ako para madami ang aking matutunan dahil ang kaalaman dulot sa karanasan ay ang pinakamaayos na guro. Importante na matuto sa klase, ngunit pinakamahalaga ay bukas ang iyong mga mata para sa iba’t ibang perspektibo.

Kapag tinitingnan mo ang kaalaman sa iba’t ibang pananaw, doon mo talaga ganap na makakamit ang kaalaman dahil nakita mo na ang kaalaman sa lahat ng angulo. Kapag nakita mo ang mundo sa iba’t ibang perspektibo, masbibigyan mo ng halaga ang pagtamo ng kaalaman.

Sa kabila ng lahat, ito ang aking pananaw kung paano nakakamit ng kaalaman dahil sa kurso na na-aral ko noong ako pa ay nasa mataas na paaralan; iba’t iba ang paraan ng pag-alam ng ibang tao. Kaya ang pinakamalaking tanong ay “Paano ba talaga tayo nakaka-alam?”

Uncategorized

January 18, 2013

Leave a comment

An Exercise in Moral Reasoning: Adultery

1. Which behavior/action did you choose?   Would you consider this action or behavior as RIGHT, NEUTRAL, or WRONG?  Why?  What is the basis of your claim?  What is your source?

The behavior married men and women having an affair outside of marriage. Personally, I think that this behavior is wrong because a person who has an affair with someone else outside of marriage breaks the commitment he made during his wedding. Every person who gets married makes a commitment to be faithful to their spouse until one of them dies. My source for this claim is my catholic upbringing and the teachings of the church. They say their vows and agree to be faithful to one another until death, which makes the act of adultery wrong because a person breaks his promise and commitment, and becomes unfaithful to his wife.

2.  Would there be a situation when the action need not be considered BAD or SINFUL?  Why?

I think that this situation can never be considered not bad or not sinful because it really is a wrong act. The act is even against the Ten Commandments. Some people may argue that it is right if they have fallen out of love with their partner, or that both partners are cheating on each other so it’s fine. I think this is wrong because both parties made a commitment to be faithful and love one another forever.

3.  Based on your answers, would you be a Moral Absolutist, Relativist, or Rationalist?  Why?

Based on my answer, I am a Moral Absolutist because I chose that this action is wrong no matter what. I believe that it is wrong to be a Moral Absolutist in morality, and it is better to be a rationalist so that you can look at the principles and the situation; however, I believe that the act of adultery can never be right and not sinful.

If a friend came to you for advice regarding the action/behavior under discussion, how would you help him/her make a moral decision using what we have learned without sounding like you’re delivering a lecture? Make sure to include the Roads of Reason, Caution, and Suspicion. Compose your answer as though you were already talking to your friend.

(talking to a friend who’s married for 10 years) I really think that cheating on your wife isn’t the right thing to do. Even if you find another woman attractive, you still shouldn’t cheat on your wife. Maybe you can appreciate that person’s beauty, but don’t cheat because you’d hurt your wife’s feelings. Well that’s my opinion, but it’s up to you. If I were you maybe weigh out the pros and the cons and see wether or not you should do it. Since you want to pursue pleasure, I think you should be have suspicion in your act if ever you are cheating on your wife, try to act against your inclinations, and always try to act with suspicion. I feel that when you really don’t know if cheating is wrong or not maybe you should just assume that it is wrong because you really won’t lose anything if you don’t cheat on her. But really, it’s up to you to decide. For me, i think that it’s wrong and that its better to assume that the act is wrong because there is nothing to lose.

BYE!!!

 

Uncategorized

February 2, 2012

Leave a comment

GEE EM OH (GMO)

GMO food is food that is derived from GMOs (Genetically Modified Organisms), they have specific changes introduced in their DNA through genetic engineering.  In my opinion, GMOs are okay; I’m fine with eating GMOs as long as it makes the food safer and more delicious. Although, GMOs might have ethical implications because people are manipulating the DNA of plants and animals for our own benefit. Economically speaking, GMOs may be better because it produces bigger produce and increases yield. With this, growing crops would require less land, and they could grow in places that are not prone to floods and other natural calamities. GMOs may have negative effects, but i believe that it was made for a reason. Again, I’m fine with anything just as long as my food tastes better.

Uncategorized

January 22, 2012

Leave a comment

Religion as an Area Of Knowledge

View this document on Scribd

Uncategorized

January 16, 2012

Leave a comment

VC

Before the VC, I was excited to be in a face to faith video conference with Lebanese students because I have a negative impression towards middle eastern countries, so I wanted to change that. 

What Went Wrong

Not much technical difficulties occurred during the VC since probably the internet connection for both schools were good. 

There were times that we were asked to repeat the question or the answer and vice versa. For both parties it might have sent a signal that people were not listening, but probably it was the microphone’s problem. Also, we sometimes lose our focus during the VC when there is an interesting topic brought up because we’d talk to our seat mate and sometimes discuss about it, making us lose focus and not pay attention to the speaker. 

What Went Well

I think the VC’s flow was good because we’d answer and ask questions right away. It was also nice that most of the students shared their experiences and asked questions to the lebanese side. For a first VC the lebanese did well because they were able to find connections with us, and we had a deep conversation about social justice. 

 

Reflection

What struck me the most in the VC was that we had a similar motto with their school, ours is “Let your light shine”, while theirs is “Shine on.” IT made me realize that this made our connection with them stronger because through this similarity in motto we see that students from both schools give an effort in doing their best in everything that they do. Also, I learned that Christmas is also a big thing in Lebanon because they are a catholic country as well. I also learned that most countries perceive the Philippines to be a very bad country. I believe that it is our jobs as the youth of the country to be the change and lessen the social injustices in the country.

Uncategorized

December 13, 2011

Leave a comment